ในผลงานชิ้นที่2 ณัฐกานต์จึงเปลี่ยนไปสร้างผลงานโดยใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ ในการสร้างสีสันและน้ำหนักให้กับรูปทรง จากนั้นพิมพ์ภาพที่สร้างขึ้นลงบนพลาสติกโปร่งใส ที่สามารถมองทะลุได้ นำไปใส่กรอบโดยใช้กระจกเงาเป็นฉากหลัง ผลงานชิ้นนี้เปิดโอกาสให้ผู้คนเข้ามามีส่วนร่วมในผลงาน โดยการจ้องมองภาพสะท้อนของตนเองผ่านชั้นต่างๆในผลงานของเธอ
ผลงานชิ้นที่ 3 ณัฐกานต์เริ่มเล็งเห็นถึงสื่อที่สามารถถ่ายทอดแนวคิดของเธอได้ นั่นคือ ภาพถ่ายและโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ในงานชิ้นนี้ เธอค้นพบว่าการซ้อนกันของภาพถ่ายโปร่งแสงหลายๆภาพ ทำให้ภาพถ่ายเหล่านั้นเกิดการรวมตัวกัน จนเกิดเป็นรูปทรงสามมิติ ที่มีความน่าสนใจและถ่ายทอดแนวคิดของเธอได้
ผลงานชิ้นที่ 4 พัฒนามาจากผลงานชิ้นที่สาม ในเรื่องของรูปแบบและเทคนิควิธีการ ในผลงานชิ้นนี้ เธอเลือกที่จะใช้ตัวเองเป็นแบบในผลงาน นำเสนอผลของการใช้เครื่องสำอางค์ ที่สามารถทำให้คนหนึ่งคนมีบุคลิกภาพได้หลากหลาย ผลงานที่นำเสนอ สามารถมองเห็นได้รอบด้าน มิใช่เพียงการมองเห็นจากด้านหน้า และด้านหลังเท่านั้น ผลงานจึงมีลักษณะคล้ายประติมากรรม ที่สามารถมองเห็นได้รอบด้าน และภาพที่เกิดขึ้นจะมีความเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เปลี่ยนไปตามองศาของแสง ความสลับซับซ้อนของฉากหลัง และการซ้อนกันของภาพถ่าย
ณัฐกานต์นำเรื่องที่เธอสนใจ เรื่องที่เธอประสบพบเจอหรือมีประสบการณ์ตรง มาสร้างเป็นงานศิลปะ ทำให้การหาข้อมูลที่จะใช้ประกอบการสร้างสรรค์ สามารถหาได้ง่าย สังเกตหรือพบเห็นได้ในชีวิตประจำวัน ทั้งจากสื่อโฆษณาต่างๆ หรือจากกลุ่มเพื่อนที่นิยมและสนใจเรื่องเครื่องสำอางค์ ณัฐกานต์ไม่ได้นำเสนอประเด็นหรือเนื้อหาที่กำลังอยู่กระแส เช่น ความขัดแย้งทางการเมือง ภาวะโลกร้อน หรือพยายามนำเสนอความภาคภูมิใจในถิ่นกำเนิด ผ่านทางวิถีชีวิต ความประทับใจ หรือจินตนาการต่างๆ แต่เลือกเนื้อหาที่เธอมีความสนใจอย่างจริงจัง ซึ่งจะช่วยให้เธอเกิดความสนุกในการค้นหาข้อมูล และพัฒนาเทคนิควิธีการ อันจะทำให้ผลงานของตนมีสีสันและดึงดูดความสนใจแก่ผู้ชมได้มากยิ่งขึ้น
เจษฎา ตั้งตระกูลวงศ์ / ๑๑ มีนาคม ๒๕๕๓
No comments:
Post a Comment